27 de marzo celébrase como o ‘Día Mundial do Teatro’ en todo o mundo.
É patrocinado polo Instituto Internacional do Teatro (ITI), fundada pola Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura ( UNESCO).
Este día continúa sendo un momento importante para celebrar cada ano para aqueles que apoian e aman o teatro. A mensaxe do Día Mundial do Teatro ten un importante valor simbólico para as persoas que se dedican ás artes escénicas e tamén contido social de carácter global.
A actriz exipcia, icona do teatro árabe, foi designada para escribir a mensaxe no “Día Mundial do Teatro” para este ano 2023. Ayoud, tamén chamada a “Dama dos árabes” é coñecida polos seus traballos en teatro, cinema e televisión. Iniciou a súa carreira artística con apenas 15 anos, sumando así máis de 170 obras ao longo da súa carreira. Tamén traballou como directora do Teatro Moderno e do Teatro Nacional no seu país.
A continuación citamos a mensaxe transcendental, actual e de sentimentos atopados.
“A todos os meus amigos artistas do teatro de todo o mundo,
Escríbolles esta mensaxe no Día Mundial do Teatro e, aínda que síntome atafegada de felicidade ao falar con vostedes, cada fibra da miña ser treme baixo o peso do que todos sufrimos, artistas do teatro e non do teatro, ante as presións esmagadoras e os sentimentos atopados no medio do estado do mundo hoxe en día. A inestabilidade é o resultado directo do que o noso mundo está a experimentar hoxe en día en termos de conflitos, guerras e desastres naturais que tiveron efectos devastadores non só no noso mundo material, senón tamén no noso mundo espiritual e a nosa paz psicolóxica.
Falo con vostedes hoxe sentindo que todo o mundo converteuse en illas illadas ou como barcos que foxen nun horizonte cheo de néboa, cada un deles despregando os seus #ver e navegando sen orientación, sen ver nada no horizonte que o guíe, e a pesar diso, continúa navegando, esperando chegar a un porto seguro que o conteña despois das súas longas travesías no medio dun mar rugiente.
O noso mundo nunca estivo máis conectado entre si que hoxe en día, pero ao mesmo tempo, nunca estivo máis disonante e lonxe entre si que hoxe en día. Aquí radica o paradoxo dramático que impón o noso mundo contemporáneo. A pesar do que todos estamos a presenciar en termos da converxencia na circulación de noticias e comunicacións modernas que romperon todas as barreiras das fronteiras xeográficas, os conflitos e tensións que o mundo está a presenciar superaron os límites da percepción lóxica e crearon, no medio desta aparente converxencia, unha diverxencia fundamental que nos afasta da verdadeira esencia da humanidade na súa forma máis simple.
O teatro na súa esencia orixinal é un acto puramente humano baseado na verdadeira esencia da humanidade, que é a vida. En palabras do gran pioneiro Konstantin Stanislavsky, “Nunca entres ao teatro con barro nos teus pés. Deixa o teu po e sucidade fóra. Verifica as túas pequenas preocupacións, discusións e dificultades triviais coa túa roupa exterior, todas as cousas que arruínan a túa vida e desvían a túa atención da túa arte, na porta”. Cando ascendemos ao escenario, facémolo con só unha vida dentro de nós para un ser humano, pero esta vida ten unha gran capacidade para dividirse e reproducirse e converterse en moitas vidas que transmitimos neste mundo para que cobren vida, florezan e difundan a súa fragrancia aos demais.
O que facemos no mundo do teatro como dramaturgos, directores, actores, escenógrafos, poetas, músicos, coreógrafos e técnicos, todos nós sen excepción, é un acto de creación de vida que non existía antes de subir ao escenario. Esta vida merece unha man cariñosa que a sosteña, un peito amoroso que a abrace, un corazón amable que simpatice con ela e unha mente sobria que lle proporcione as razóns que necesita para continuar e sobrevivir.
Non esaxero ao dicir que o que facemos no escenario é o acto da vida mesma e xerala a partir da nada, como un tizón ardente que brilla na escuridade, iluminando a escuridade da noite e quentando a súa frialdade. Somos quen dá esplendor á vida. Somos quen a encarno. Somos quen a fai vibrante e significativa. E somos quen proporciona as razóns para entendela. Somos quen uso a luz da arte para confrontar a escuridade da ignorancia e o extremismo. Somos quen abrazo a doutrina da vida, para que a vida poida propagarse neste mundo. Por isto, poñemos todo o noso esforzo, tempo, suor, bágoas, sangue e nervios para lograr esta mensaxe elevada, defendendo os valores da verdade, a bondade e a beleza, e crendo verdadeiramente que a vida merece ser vivida.
Falo con vostedes hoxe, non só para falar ou mesmo para celebrar ao pai de todas as artes, “o teatro”, no seu día mundial. Máis ben, convídoos a unirse todos xuntos, man a man e ombreiro a ombreiro, para chamar a berros ao mundo enteiro, como estamos afeitos facer nos escenarios dos nosos teatros, e deixar que as nosas palabras saian para espertar a conciencia de todo o mundo, buscar dentro de vostedes a esencia perdida da humanidade. O ser humano libre, tolerante, amoroso, compasivo, gentil e aceptante. E deixar que rexeiten esta imaxe vil de brutalidade, racismo, conflitos sanguentos, pensamento unilateral e extremismo. Os seres humanos camiñaron sobre esta terra e baixo este ceo durante miles de anos, e continuarán camiñando. Así que saquen os seus pés do lodo das guerras e os conflitos sanguentos, e déixenos na porta do escenario. Quizais entón, a nosa humanidade, que se ha nubrado na dúbida, volva converterse nunha certeza categórica que nos faga a todos verdadeiramente cualificados para estar orgullosos de ser humanos e de que todos somos irmáns e irmás na humanidade.
É a nosa misión, nós os dramaturgos, os portadores do facho da iluminación, desde a aparición do primeiro actor no primeiro escenario, estar á vangarda de confrontar todo o que é feo, sanguento e inhumano. Confrontámolo con todo o que é fermoso, puro e humano. Nós, e ninguén máis, temos a capacidade de difundir a vida. Extendámosla xuntos polo ben dun mundo e unha humanidade.
